داستان شهر هفتکل بر گرفته از کتاب شهریاران جنوب

• | پرینت |
•  ایمیل

توضیحات

آخرین به روز رسانی جمعه, 14 ارديبهشت 1397 00:00

نوشته شده توسط پایگاه خبری ندای هفتکل

«دکتر غلام محمد خلیلی پور»

به گزارش خبرگزاری ندای هفتکل، راجع به وجه تسمیه هفتکل نگارنده کتاب شهریاران جنوب که خود زاده هفتکل است در صفحه 275 کتاب خود چنین آورده است:نام صحیح این شهر دقیقا هفت کل است که لاتین آن درکتاب شهریاران جنوب آمده است بمعنای هفت نشانه میباشد.

دشت طوف سفید صدها سال محل قشلاق طوایف بختیاری علی الخصوص طوایف چهارلنگ بختیاری بوده است و هرکجا که چهارلنگ اطراق میداشت خویشاوندان آنها طوایف بهمئئ ها هم حضور داشتند این خویشاوندی ریشه درتایخ دارد علاوه براجداد آنها یعنی بهمن و بختیارکه دو برادر بودند در زمان محمد تقی خان چهارلنگ هم که خواهر محمد تقی خان به همسری خلیل خان بهمئی در آمده بود و قرار بود برای باز پس گیری حکومت لرها یعنی حکومت زندیه از چنگال شاهان قاجار در کنار یکدیگر بجنگند ولی اختلافاتی پیش آمد...

اما در زمان ایل خان بختیاری حکومت صمصام السلطنه طایفه لرکی از ایل قشقایی در دشت طوف سفید در کنار لرهای بهمئی و بختیاری ساکن شدند و گفتیم که هرودت پدر تاریخ باستان اولین کسی است که به کوههای زاگرس جنوبی و منطقه ایذه تا کهگیلویه لقب کربیانه korbyaneh یعنی سرزمین پسران و جوانان پهلوان و نام آنشان یا آنزان را که به ایذه کنونی داده بود از زبان سومریان سه هزار و پانصد سال پیش بر گرفته بود.

بهرحال هفتکل مدخل ورودی به آلائیم باستان یا ایلام بود ظاهرا معابد مقدسی در آنجا بود که نمیبایست در طول تاریخ بدست دشمنان بهکیشان و بهدینان می افتاد.

حال شاید قسمتی از این معابد عبادتگاههای کول فره بوده است در زمان سقوط پایتخت ساسانی یعنی تیسفون و عبور اعراب مسلمان از رود پساتیگرس یا "کارون فعلی" است آنها بدنبال ویرانی معابد و گرفتن غنائم از دشت خوزستان بطرف زاگرس آمدند.

در کتب تواریخ آمده است که از ماه تیر در سال 638میلادی یعنی اواخر ژوئن برابر17هجری قمری سرداری عرب بنام نعمان ابن مقرن مزنی در پی ماموریتی به تعقیب بعضی نظامیان فراری ساسانی از کارون گذشت و پس از فتح رامهرمز به سوی معابد کول فره و اشکفت سلمان و دژهای منگشت و علا حرکت کرد این رویداد که در تاریخ ذکر شده است نقل میکند که این سردار در راه ورودی خود به کوهستان زاگرس با قوم لرهای بهمئی و بختیاری روبرو شد و مقاومتهایی سرسختانه این دو قوم متحد تلفات بسیار سنگینی را متحمل شد به این شعر فردوسی دقت فرمایید؛

*وزآن هفت گردسوار دلیر*               *که بودند هریک به کردارشیر*

*شده هفت گرد سوار انجمن*          *گرفتند شمشیر بر سان شیر*

شاهنامه اشعار خود را بصورت سوگنامه بیان میکند و متاسفانه محل دقیق درگیری رانمیگوید فقط از شهادت آنها سخن گفته و مردم ان زمان که مردمی شکست خورده از مهاجمین بودند و امکاناتی را نداشتند که برای آنها تشریفاتی مهیا کنند هفت نشانه بر مزار آنها قرار دادند باز فردوسی میگوید

*بر این هم نشان هفت گرد دلیر*         *گرفتند شمشیر بر سان شیر*

*شده هفت گرد سوار انجمن*            *گرفتند شمشیر بر سان شیر*

باز فردوسی میگوید
 *بر این هم نشان هفت گرد دلیر*      *گرفتند شمشیر بر سان شیر*

در این اشعار فردوسی مبهم سخن گفته است گاهی میگوید این هفت سردار گریزان برای یاری و نجات یزدگرد آمده بودند گاهی میگوید که این هفت سردار در زمان کیانیان بودند.

اما علایم نشان میدهد این هفت سردار با یگانهای زیر مجموعه خود در یکی از مدخلهای ورودی کوهستان راه را برمهاجمین بستند و بهترین معبر برای جلوگیری از ورود آنان به آنزان و معابد همین معبر کنونی هفتکل بود زیرا که بعد از ارتفاعات دشت وسیعی پشت سر آنها بود و ضمنا آنها یک ستاد پشتیبانی در یک قلعه نظامی در پای کوههای آسماری نزدیک دهستان کنونی سرتیوک تشکیل دادند که اکنون به قلعه گوری یا (قلعه گاری) بزبان باستانی قلعه گبری منظور قلعه زردشتی تشکیل داده بودند.

مردم با فرهنگ و متمدن ایران همیشه قهرمانان ملی خود را می ستودند و از آنها تقدیر میکردند اما هیچگاه دیده نشده است که برای راهزنان و دزدان بنای یاد بود بسازند ودر تاریخ از آنها تقدیر کنند پس باید یقین کنیم که این نشانه ها یادگار یک واقعه بزرگ ملی است نه پدری که پسران خودرا برای یک دزدی یا بخاطر یک موهوم کشته باشد.

در پایان توصیه میشود راجع به کلمه هفتکل که در نوشته های ایرانیان مقدس از کتاب ذکر شده آمده است مطالعه فرمایید و شعری که مولف در این زمینه سروده است تقدیم میشود:

*هفت سرو آزاده؛ فتاده بخون*              *خفته اند سالها بربلندای کوه*

*کس ندانست که آن پیل تنان*             *از نژاد و قبیله ما بودند*

*جان فدا کردند زبهر وطن*                  *تاکه جاوید ماند این دیار کهن*

*کس گرامی نداشت یادشان*             *جز هفت سنگ ایستاده در راهشان*